«ІДЗІЦЕ ПА ЎСІМ СВЕЦЕ І АБВЯШЧАЙЦЕ ЕВАНГЕЛЛЕ ЎСЯКАМУ СТВАРЭННЮ...»

Першае місійнае падарожжа св. Паўла, як і два наступныя, пачалося ў Антыёхіі, дзе Апостал набраўся сілаў, узмоцнены настроем і становішчам мясцовай хрысціянскай супольнасці. Павел рушыў у падарожжа разам з Барнабам і яго сваяком Янам Маркам каля 46 года пасля Н. Х. Яны выплылі з порта ў Сэлеўкіі, аддаленага на 25 кіламетраў ад Антыёхіі, і накіраваліся ў бок Кіпра (90 км), дзе трапілі ў Саламіну, а пасля ў сталічны горад Пафас, каб там абвяшчаць Евангелле.

Кіпр на той час быў язычніцкім востравам, а ў якасці першага месца евангелізацыі яго выбраў, магчыма, Барнаба, жадаючы наведаць родныя мясціны і заснаваць там самастойную хрысціянскую супольнасць. У Пафасе Павел навярнуў у хрысціянства мясцовага праконсула Сергія Паўла, чаму супраціўляўся маг Эліма, але быў пакараны Паўлам часоваю слепатою. Магчыма, менавіта з гэтага часу Апостал стаў пастаянна называцца Паўлам замест ранейшага імя Саўл — у памяць аб навяртанні Сергія. Гэтыя падзеі, безумоўна, яшчэ больш паглыбілі яго веру ў моц Хрыста і дадалі сілаў для выканання місіі, дзеля якой Павел быў выбраны Ім.

З Пафаса, які знаходзіўся на Кіпры, Павел са сваімі спадарожнікамі паплыў на ўзбярэжжа Малой Азіі, накіроўваючыся ў Пэргэ, што ў Памфіліі. Там Ян Марк адлучыўся ад іх, вярнуўшыся ў Ерузалем. З Пэргэ Павел і Барнаба праз горы Таўрус рушылі ў Антыёхію Пісідыйскую. Гэты адрэзак шляху ў 160 кіламетраў быў адным з найбольш складаных з-за нападаў рабаўнікоў, і нават рымскія войскі не маглі нічога зрабіць, каб змяніць сітуацыю. У Антыёхіі Павел з Барнабам былі прынятыя вельмі зычліва, яны абвяшчалі Божае слова пра Езуса Хрыста і навярнулі ў хрысціянства шмат язычнікаў, але гэта ўгнявіла ўплывовых габрэяў, якія справакавалі хваляванні сярод насельніцтва. У такіх варунках місіянеры вырашылі адправіцца ў Іконію, дзе сітуацыя паўтарылася і Паўла з Барнабам ледзь не забілі камянямі. Адтуль яны рушылі ў Лістру, дзе Павел аздаравіў хворага чалавека, а ў сваім навучанні заклікаў верыць у адзінага Бога. Але не ўсе разумелі іх словы, Паўла называлі Гермесам, а Барнабу — Зеўсам, і ўрэшце іх зноў спрабавалі забіць камянямі. Павел нават быў выведзены за горад і моцна пабіты, але ўсё ж такі выжыў. У такіх умовах місіянеры вырашылі вярнуцца і, наведваючы заснаваныя раней супольнасці, дабраліся да Дэрбэ, а ў порце Аталіі селі на карабель да Антыёхіі Сірыйскай, дзе праз год скончылі сваё першае місійнае падарожжа.

 

Св. Барнаба (сын суцяшэння), успамін якога Касцёл адзначае 11 чэрвеня, паходзіў з Кіпра, дзе нарадзіўся ў першай палове І стагоддзя пасля Н. Х. Нягледзячы на тое, што Барнаба, хутчэй за ўсё, не сустракаўся з Езусам, ён быў залічаны да 72 Яго вучняў. Разам з Паўлам, якога ён у 37 годзе далучыў да хрысціянскай супольнасці, Барнаба ўдзельнічаў у першым місійным падарожжы Паўла, а пасля — у Апостальскім Саборы ў Ерузалеме. Пасля спрэчкі з Паўлам ён вярнуўся на Кіпр, дзе абвяшчаў Добрую Навіну, і таму стаў называцца Апосталам Кіпра. У 61 годзе габрэі каменавалі яго ў Саламіне (цяпер горад Фамагуста). Культ св. Барнабы распаўсюдзіўся ўжо ў V стагоддзі ў Італіі. Святы з’яўляецца апекуном Мілана і Фларэнцыі, а таксама ткачоў і бондараў, захоўвае ад сварак, смутку, удараў каменем і граду. На абразах св. Барнаба адлюстраваны як Апостал з аліўкаваю галінкаю, каменем і кнігаю — часцей за ўсё, разам са св. Паўлам.

Гл. таксама:
:: Другое падарожжа апостала Паўла ::
:: Трэцяе падарожжа апостала Паўла ::