ВЕРШЫ

	Ганна, цудоўная маці Святой Багародзіцы Панны, Маеш ты кроўную повязь з Унукам славутым; з пашанай Крочыць Дачка табе ўслед, дасылаючы шчодрай рукою Сына свайго падарункі — Сама ж узняслася высока
5	Да паднябесных вышыняў, каб нашыя беды суцішыць. Мерай якою, скажы, тваёй славы адмераць бясконцасць, Як жа смяротны язык да яе дакрануцца пасмее? Што ж ён прамовіць тут зможа? Якіх толькі слоў адшукае? Мала: твая невымоўная веліч… Паслухай хоць мала
10	Нашых пакорных малітваў: табе іх узносіць пасольства Пана Эразма з паўночнага краю; ад шчырага сэрца Мы на цябе спадзяемся цяпер вельмі цвёрда і просім Толькі адно — прабачэння, да ног прыпадаем і молім Аб дапамозе прыхільнай тваёй у сугучным харале.
15	Глянь, як павевы заразныя згубную роспач прыносяць Той незвычайнай парой, калі ўстала агністае сонца, Свежы эфір падаўляючы жорстка празмернаю спёкай, І невядома, чаму сапсавалася гэтак паветра. Рымскае места жахнулася страшнай пачвары-навале,
20	Скрушна аплаквае смерці людзей напалоханых бедных, Чорных быкоў, адпіліўшы ім рогі, ў ахвяру прыносіць, Молячы пра атрыманне палёгкі ў суровай нядолі. Мы ж па законах бацькоў — не інакш! — ушаноўваем Бога І да цябе прыбягаем адной, нас усіх суцяшае
25	Толькі дзясніца твая, а на іншае — прэч спадзяванні, Хай ні намёку, ні следу таго ў нашых сэрцах не знойдзем. Будзем, здаровыя, дыхаць бяспечна заразным паветрам, Потым у радасці вернемся ўсе да айчыннага краю, Толькі зірні на наш лёс са спагадай, шаноўная маці!

	Папа, прыдзі! Не адкладвай свой шлях: заражае паветра
	Ў Рыме ліхая хлусня — з ёю прыходзіць чума.
	Праўды няма, а мінулі шэсць месяцаў, сёмы прыходзіць:
	Што за дзівосы яшчэ нам прынясе ён цяпер?
5	Чуў, быццам з Цела Хрыста, што было і сухім, і халодным,
	Там, на касцельным крыжы, кроплямі сочыцца кроў.
	Бедны народ у пагібельнай скрусе да цудаў уяўных
	З розных імкнецца бакоў, звузіў сабою шляхі…
	Так што калі свае ветразі хвалям марскім не даверыш,
10	Неба пазбудзецца зор, мора — салёнай вады.
	Мусіць, даўно над смяротнымі сам ты ўладарыць не можаш:
	Церпіць над Целам Хрыстос гвалт люты… Папа, прыдзі!

	Я ў трымценні і ў хваляванні моцным У нямногіх словах малюся ціха Да цябе, святы Себасцьян-пакутнік.
4	Глянь са спагадай!
	Што ж, хіба ты больш не айцец прыхільны І не апякун над народам рымскім? Людзі ж, глянь, нясуць да тваіх касцёлаў
8	Скарбаў багата.
	Бачыш ты святое аблічча Бога, Дык чаму ж не дбаеш пра наша гора, Дык чаму адкрыць не жадаеш вушы
12	Просьбам народа?
	Вось паветра згубнае выклікае Роспач, звар'яцела ўцякаюць людзі. Хто яшчэ жывы — тых чума сцінае
16	Смерцю заўчаснай.
	Можа, хопіць тут панаваць хваробе? Трупы поўняць ямы ўсе і пячоры, Нават Тыбр не можа да мора знесці
20	Кінутых мёртвых.
	Вунь праз вінаграднік брыдуць лісіцы, — І знямоглым людзям смуроднай пашчай Целы рвуць крывымі зубамі… Чуеш?
24	Трушчацца косці.
	Я ж хіба хацеў бы казаць пра гэты Корм сабачы жудасны, корм птушыны? Не, ды людзі кажуць, што розных жахаў
28	З тысячу ўбачыш.
	Вось натоўп вандроўны шляхі запоўніў, Страх ганебны кожнага падганяе. Знікла міласэрнасць: хаваць памерлых
32	Людзі не хочуць.
	Хворы не жадае прыняць атруту, Каб дзеля людзей сваё цела знішчыць — Цела, што пазней разарвана будзе
36	Пашчай звярынай.
	Самі грамадзяне пакуты множаць, Бо ніхто бяспечна не сплаціць доўгу Жудаснага лёсу: прыносіць шкоду
40	Мёртвы жывому.
	Дом жалобны дзверы свае зачыніць, Ні ўвайсці ў яго, ані выйсці нельга, Можна толькі ўзняць да высокіх вокнаў
44	Ежы нямнога.
	Бацька сыну, што памірае, вусны Хоча сціснуць, каб не пачулі стогнаў. Жонка мужу душыць рукамі горла,
48	Плачучы горка.
	Толькі багацеі ўцячы паспелі, Па жабрацкіх хатах чума свідруе, І здаецца, перамагаюць грошы
52	Сілы нябёсаў.
	Крочыць люд праз горад з мальбой супольнай, Абразы святыя нясуць з сабою, Свечкі трапяткія гараць і поўняць
56	Дымам завулкі.
	Моладзь бізунамі сябе прылюдна Па плячах скрываўленых б'е няшчадна, Чуцен грукат з посвістам ад удараў —
60	Вушы дранцвеюць.
	Глянь, сябе не хочуць прыбраць паненкі, Чорных брудных шатаў рыззё усклаўшы; Вунь жанчыны, просячы даравання,
64	Шэрагі поўняць.
	Скрозь, па ўсіх кутах — галашэнне, стогны, І само паветра дрыжыць ад плачу. Страшны енк!.. Па ўсіх бізунах і плётках
68	Кроў струмяніцца.
	Што ж, памкненні нашы не маюць сэнсу? Мо, наш спеў не спыніць патокаў слёзных, Можа, кроў пралітая не суцішыць
72	Гэткай нядолі?..
	Глянь жа, глянь тады на дзяцей бязвінных, Як яны сябе бізуном катуюць. Нас не хочаш слухаць? Скажы ж, якое
76	Дзетак злачынства?
	Нават між чужых мы малітву ўзносім: Не закрый вушэй для пакорных просьбаў Тых, хто прыбыў з краю ільду і снегу —
80	З Польскай дзяржавы.
	Хай завершаць цяжар грамадскай справы І ў здароўі вернуцца ў край айчынны, Хай імя тваё ўспамінаюць дома
84	Годнай малітвай.