ВЕРШЫ

*** Фёдару Ястрабу Мастак, Які быццам не жыў, А лётаў; І прозвішча меў Кароткае і крылатае: Ястраб. Не маляваў употай — Наросхрыст жыў, выдумляў, Смяяўся! Ён там, Куды нам Яшчэ не трэба Спяшацца: Стаў ён Часцінкай Неба. І доўга крылы — Яго карціны — Па небасхіле Душу насілі... І бачыў кожны, Які трывожны Яго палёт быў У Дом апошні. 2015

*** Мар’яну Дуксу Наш Дукса Шлях жыцця адужаў. І з высілкаў Паўсталі ружы. Лісты паперы Сталі — крыллем. Раскрытай кнігай — Надмагілле. 2019

Хатняя гліна Чамусьці ўсё жыццё Я рознае рыззё Цырую, абразаю, Наноў перашываю. Сабе, дачцэ і сыну, І мужу (калі быў ён), Унукам, сваёй маці: «Паслужыць хоць у хаце!» Я распускаю швэдры І шапкі, і шкарпэткі — І змотваю іх ніткі Ў шары, яйкі нібыта; Скуль з’явяцца, дарэчы, Абноўленыя рэчы Пад спрытнымі рукамі З шыдэлкам ці пруткамі… Я так люблю рыззё — Бо звыклае, сваё! Напэўна, Бог так гліну Любіў, калі ляпіў нас.

Перадзім’е Мне падалося чорнаю сняжынкай (А фонам — неба белае, як лёд) Аголенае дрэва ў перадзім’е… Або — скатаны ў шар калючы дрот… Што не падасца ў гэты скрушны год, Калі паменшала маёй радзіны!

Гадзіннік «Цяпер!» Мне марыцца займець такі ручны гадзіннік, Не беларускі, не швейцарскі, а адзіны У сваім родзе, па ідэі, унікальнасці — Штурхальнік як! На цыферблаце белым, адмысловым, Пад шклом былі не стрэлкі каб, а — слова; Так, слова, да якога недавер І боязь маюць многія: «Цяпер!» «Зрабі цяпер учынак запаветны, Дзень упрыгож дабром малапрыкметным. І ты адчуеш, як душа запела, І за хвіліны — вечнасць праляцела…» «Цяпер!» — не слова, пэўна, а малітва На цыферблаце з мары непазбытнай. Мы, людзі, — верым, дык і ты павер, Дзіцятка: найважнейшае — цяпер!

Музыка ў мальвах З пад’езду выйду — «арфы» мальвы (На «струнах» кветкі і лісты) Мяне вітаюць. Бабці Валі — Што за характар залаты! — Дарунак мінакам кранальны… Я чую музыку. А ты? Ёсць, ёсць дамешак ідэальны Да свету з пылу, чарнаты!

Жаночая слабасць Нікога бачыць ты не хочаш — значыць Табе няма каму за што аддзячыць; Няма каму руку паціснуць шчыра Ці казырнуць — салдатам камандзіру; Няма куды, заплаканай, прысесці — Ўсе жорсткія канапы! — распавесці Сваю бяду, свой боль, паклаўшы голаў На цёплае плячо… найдарагога, Сустрэтага нарэшце, чалавека… Сядзела б і сядзела так паўвека, Што засталіся мне, я спадзяюся, Сплятаць карункі слоў у Беларусі.