такі, як дваццаць гадоў назад.
Першы й апошні месяц жыцця,
крок аддзяляе ад небыцця,
крок да палёту ў Вечнасць, —
Наканаваная непазбежнасць?
Хто цяпер зразумее тое, —
можа, лепш не чапаць былое?..
Без цябе засталіся сынок і маці,
у новай, яшчэ не абжытай хаце,
у самым цэнтры сталіцы...
Мы не ўмелі тады бараніцца
малітваю, крыжам, ісці да Бога,
здавалася, у свеце няма нічога,
апроч каханых, сяброў і вершаў...
Дзень апошні жылі, як першы.
У людзей ратунку шукалі,
а яны так часта здавалі,
а яны дадавалі болю,
хоць яго ўжо было даволі...
Не ўбераглі мы цябе, не ўтрымалі,
а потым ад слёз каналі.
Шкадавалі сябе без цябе,
асірацелых у гэтай журбе,
без любові твае і жалю,
без голасу, песні і слова...
Ды тчэцца далей аснова
жыцця. Пачатак яго і выток...
Я паеду ў твой родны куток,
паеду ў тваю Велясніцу,
каб нізка табе пакланіцца,
каб павініцца перад табою
з непазбыўнай у сэрцы журбою.
