ВЕРШЫ

Вячэрняя малітва
Памяці дачкі Ілоны

* * *
За рубяжэвіцкім касцёлам,
Ля азярковага зліцця,
Як крылы белыя анёла,
Бярозкі ў неба дзве ляцяць.
А там далей, у снежных высях,
Як толькі позірк іх дагнаў,
Яны мне вежамі здаліся,
А неба – возерам без дна.
Яны ўзняліся над вякамі,
Над лёсам, над быццём маім,
Каб калыхаць дзвюма рукамі
І свет, і неба ўсё над ім.
Яны працягнуты здалёку.
Ідзі на іх і не блудзі,
Са сцежкай тою – крок да кроку –
Дзе прадзед некалі хадзіў.
Што пройдзеш, не пачнеш спачатку.
Сваю рахубу маюць дні.
І ўсё ж праз далячынь нашчадку
Руку, як провад, працягні!

* * *
Пад лёгкі дождж
сцяжынай скрушнай,
Цераз трывогі і гады,
У ціхі дзень,
У дзень Задушны
Іду маўкліва на клады.
А цемра сыплецца, як сечка,
У вочы колецца, імжыць.
І вецер хукае на свечку,
Але не можа патушыць.
Нібы слязінка дарагая,
Самотна полымя дрыжыць
І вокам доччыным міргае:
– Нічога, бацька,
не тужы!
Святло тваё і ў цемры свеціць,
Агонь твой нашае крыві.
Жыві, як жыў у гэтым свеце,
І лепш крыху, чым жыў, жыві!
Зліюцца разам нашы словы,
І слёзы разам пацякуць.
Сцінае цемра свае сховы,
І хтосьці падае руку.
Вазьму яе, каб не спаткнуцца,
А сцежку ў дзень свой адшукаць.
І каб з табой не размінуцца,
Мне трэба Памяці рука.

* * *
Я зноў нанова гэты шлях,
Як твор забыты перачытваў.
Але па-новаму з вулля
Плыла пчаліная малітва.
Маю дарогу па вясне
Пабіла ямамі паводка.
І ў той дарогі, і ў мяне
Даўно змянілася паходка.
А ў пушчы той жа чуйны слых,
І поўня так знаёма свеціць,
Ды колькі іх, сяброў маіх,
Даўно няма на гэтым свеце.
Як страшна глянуць у вакно
І твар знаёмы не пабачыць.
Хоць і абмытае вясной,
Але яно, здаецца, плача.
Стаміўся даўні дом ад сну,
І нешта сняць старыя рэчы.
Як проста ўсё ж мінуць вясну,
Нібы па кладцы перабегчы.

* * *
Жыццё, заміраеш само ты,
Цябе не суцешыш нічым,
Калі «Анёл Панскі» самотна
Пад восеньскім небам гучыць.
Прыгорбленым ціхім радочкам
Зноў цягнецца дзень на клады.
І ўнучка за ручку,
І дочка,
А ўперадзе – век малады.
Не злічыш – яны не злічоны –
Сляды, па якіх ты ступаў.
Іх сумна ў працэсіі чорнай
Лісцём паўтарыў лістапад.

* * *
Як засутонее на ўзбор’і
І сцежкі змрок завечарыць,
І зноў ружанцамі сузор’яў
Трывожна неба ўсё гарыць.
І птах стамлёны не лятае,
І пад вядзёрны перазвон
Уся лістота залатая
Малітву шэпча ля акон.
Як дзіўна гукі ў ёй зліліся
У нейкі мудры сугалос.
І ты, дачушка, памаліся
За ўсё, што дзень табе прынёс.
За гэту мілую сцяжынку
Каля азёрнага стаўка
І гэту звабную смяшынку
На сініх крылцах матылька;
За ўсё, што ў дні тваім наступным
Хоць і паўторыцца інакш,
Ды стане новаю прыступкай
Да ганка, што ўзвышае нас, –
Шапчы цнатліва:
«Ойча наш!»

* * *
Людзі там былі святыя,
Кветкі там былі жывыя,
А запомніў я адно:
Свечкі слёзы васкавыя
З трэскам капаюць на дно.
Думаў, выльецца на сподак
У паўсонлівай журбе
І дакор твой, мілы продак,
Што не помніў я цябе.
Ды ніякага дакору
Я нідзе не распазнаў.
Толькі капаў воск, і морак
Разам з полымем канаў.
Застываў і плыў па сподку,
Як васковае крыло.
І ўсё з полымем дрыготкім
Недзе ў вечнасць адплыло.