Сяргей Законнікаў нарадзіўся 16 верасня 1946 г. на Віцебшчыне. Скончыў БДУ. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь імя Я. Купалы, Літаратурнай прэміі імя А. Куляшова, міжнародных літаратурных прэмій Польшчы і Украіны. Друкуецца з 1963 г. Аўтар чатырнаццаці кніг паэзіі, публіцыстыкі, эсэ і нарысаў, а таксама кніг, выдадзеных на іншых мовах: «Чорны конь апакаліпсісу» (Варшава, 1996), «Шлях душы» (Сафія, 2002). Займаецца таксама перакладчыцкай працай. Жыве ў Мінску.

ЛІСТЫ ВЕЧНАСЦІ Праплываюць у небе аблокі няспешна – Гэта вечнасць свае пасылае лісты, Каб да ісціны мудрай, журлівай і ўсцешнай, Хоць на колькі хвілін далучыўся і ты. Піша вечнасць лісты без пяра, без паперы, Сэнс вялікай надзеі дыктуе цішком. Сам палёт аблачын, нібы тайнапіс веры, Пераймае душа, каб не быць пад замком. Паляціць і яна за нязнаныя межы, І ў нязвыклым шляху не заўважыць сама, Як зліецца з абсягам, што Волі належыць, У якім ні канца, ні пачатку няма.   РАМОНТ Ад сумятні ўцякло мястэчка, Спакой дрымотны навакол. Сніць дні мінулыя над рэчкай Напаўразбураны касцёл. Высока на сцяне бярозка З чырвонай цэглы прарасла. Над цвінтаром, травой зарослым, Павольна кружыцца пчала. Ды ёсць прыкметы ратавання: Брусы, гарбыль ляжаць радком. Аблепяць соты рыштаванняў І гэты стромкі Божы Дом. Ён ажыве святой патрэбай, Каб людзі да надзей ішлі, Каб тое ім дарыла неба, Што не знайшлося на зямлі. І я цяжар сляпой сваволі Балючым роздумам крышу... Яна не позніцца ніколі – Пара рамантаваць душу.

* * * Не думай, чалавек, што ты забыты У гэтым свеце, дзе хапае зла, Што доля адвярнулася нібыта, Ці зноў бачком у нечым абышла. Не думай, што твой плён – пусты і марны, І можна кінуць рупнасці кайло. Глядзі, як ранкам у нябёсах хмарных Чароўнай кветкай сонца расцвіло. За намі наглядаюць вочы Бога, Яны заўжды не скупяцца святлом. Не думай, што ў тупік вядзе дарога, Што ўсё ў быцці людзей пайшло на злом. Пакуль яшчэ прадвеснікі не трубяць... Жыві спакойна на сваёй зямлі, Не думай, што цябе ніхто не любіць, Лепш сам любоў да бліжняга спялі.   БОЖЫ ДАРУНАК З першых хвілін да апошняга дня Дыхае мовай жывой, як паветрам, Там чалавек, дзе шануе радня Божы дарунак – галоўны і вечны. З ёй, як на крылах, на волю ляціш, З ёй не загіне душа і ў аковах. Несці свой крыж і ўзыходзіць на крыж Вучыцца ў Госпада родная мова. Хоць нашы вусны спрабуюць замкнуць, Хоць гвалт і страх пераціснулі горла, Трэба прыняць беларусам віну, Трэба вяртаць непаўторнасці голас. Будзе нязводным народ, у якім Слова і душы трымаюцца злітна. Мова любая – стасунак людскі, Родная мова – да Бога малітва.   ДАРОГА Шляхі вялі, гулі, плылі... Дзе толькі ні насіла Мяне па глобусе Зямлі Дапытлівасці сіла. Сваёй мяцежнасцю скарыў Натхнення геній смелы: Антычных гарадоў муры, Сікстынская капэла. Запамінала ўсё душа, І ёй было не посна – Нямецкі грунт, французскі шарм, Амерыканскі поступ. А ў сэрца наплывала шыр, Сама, нібыта дзіва. Карпаты, Альпы і Памір – Паўсюль нага хадзіла. Быў пада мною акіян, Было рыгво вулкана. Свет раскаціўся, як дыван, Дарогаю сатканы. Дарога падвышае дух, Бадзёрыць, а найболей Я ўпадабаў вандроўны рух За адчуванне волі. Той час хаваецца ў смузе, Хоць помніцца заўсёды. А конік крэўнасці вязе Мяне да несвабоды. Яна зыходзіць ад бяроз, Ад студні нізкаватай, Ад дажджавых халодных слёз На шыбах сумнай хаты. Ёсць на Зямлі такі куток, Які адсуне ўсё набок, І там мая дарога, Як пёс, скруцілася ў клубок І спіць каля парога.   МІЛОСЦЬ Марынцы і Францішку Недарэмна на ўскрайку жыцця Столькі веры, Надзеі, Любові Дораць дні, што імкліва ляцяць І ў нязнанасць вядуць за сабою. Чалавецтва няўрымслівы ўзрост Усміхаецца ў дзеда на ўлонні, Для мяне выбудоўвае мост Над зямным і касмічным прадоннем. Як бы вусцішна тут ні было, У быцці, поўным гвалту і тлуму, Ды маленькіх далоняў цяпло Саграе невясёлыя думы. Свет захліствае страху размах, А душа подых існасці ловіць – Акунаюся ў радасны пах Ускудлачаных, мілых галовак. І наступнае бачыцца мне Вачанятамі ўнучкі і ўнука... Не жуда, а мілосць ахіне Міг апошні прад вечнай разлукай.