ВЕРШЫ

Дыханне жыцця

І за што мне такое шчасце - Да Божае тайны прычасце? Вочы, глядзіце і бачце! Потым ужо наплачацеся… Як я люблю, любы, Стаяць на краі згубы Й вагацца паміж тым і гэтым, Цьмяным і пэўным светам.

Прагулка па Мілаградзе

Якім ты быў да гэтага спаткання З марозным раннем, з бэзавым святлом На ўсходзе сонца, з глыбінёй маўчання, Як чары крышталёвай над сталом, Пакрытым белым ільняным абрусам - Снягамі Тайны й Духу Беларусі? Якім ты быў, Дзіця, хлапчына, воін? Шукаў святла? Трымаўся за старое? Любіў кідок за круг ад страшнай рысы? Ці - цеплыню адвечнае калыскі, Уверсе з тонкім кужалем - страхой, Шчытом, аховай, казкай залатой?.. «Якім ты быў?.. Якім ты стаў?.. - ліецца Агністым мёдам з тонкага вядзерца. Вялікага - як сэрца. Як Зіма… Ці гэта я прыдумала сама: Цябе, каханне, Беларусь і тайну Падчас прагулкі нашай незвычайнай?

Я вучуся

Я вучуся разумець Любоў, Я вучуся разумець Каханне. Тысячы блакітных гарадоў Я прайду ад вечара да рання. Абыду нябесны акіян І марскія сінія глыбіні. Як ільва, прылашчу ўраган І дзіця прыму ў плывучай скрыні. Ля падэшвы грознае гары, Дзе вайны і міру скрыжаванне, Я знайду чароўныя дары - Шоўк Любові і смарагд Кахання.

Вілейка

Маленькая Вілейка - Як белая лілейка, Што пасярод ракі Цяперашняга часу: Як Боская ўкраса Ў анёла ля шчакі. Зялёныя пагоркі, Світанкі, адвячоркі Ў ліловай сівізне… Качаецца бясконца Па сподку неба сонца Ў вілейскай старане. Зрудзелы лісцік дрэва Направа і налева Хістаецца ў вятрах, Што прадзімаюць быццам Саму святую існасць - Вялікі людскі шлях. Утульная Вілейка. У садзе салавейка Спявае ў забыцці… Вось так і ты, мястэчка Вілейка, як гняздзечка - Адно ў маім жыцці.

Вінаградная кніга душы

Ў вінаградную кнігу душы Запісала я верш пра Цябе. Там няма вылічальных машын, Зерне кнопак ніхто не дзяўбе І на яркі рэкламны агонь Не ляціць у начы аўтаконь… Гэта кніга - не казка, не міт, А малітва мая ў журбе. Пад зялёны яе аксаміт Я паклала лісты ад Цябе… А як смерці пасыпецца град, Я вярнуся ў закінуты сад. Каб у змроку старонкі гартаць І бясконца, пяшчотна кахаць…

Возера

Нібыта каханне З першага позірку - Адкрылася мне Запаветнае возера. Забытай баладай, Дзявочаю казкаю… Убранае тонкай Зялёнаю раскаю. Сустрэчу пазначыць - Тут і цяпер! - Садзяцца стракозы На пруткі аер. Нявінных лілеяў Плыве чарада Туды, дзе пад сонцам Святлее вада… Святлела, круглела Пад здзіўленым позіркам Маім (аці нечым?) Бліскучае возера; І вербы ваду яго, Быццам зубры, Пілі, каб вярнуцца Ў святыя бары. Бацькоўскі куточак? Нязведаны край? Люстэрка нябёсаў? Ці знойдзены рай?.. Жыцця пасярэдзіне Ноччу і днём Няхай яно свеціць Вільготным агнём!

Пакора (Ля руінаў замка ў Наваградку)

Гісторыя Не знае межаў: Прасторы дух Руйнуе вежы. Яны трымалі Столь нябёсаў! Цяпер на іх Растуць бярозы… Кветкі і зоры Гваздзікі і gwiazdy Сэнс агульны звязвае. Першыя - успыхваюць У цемры жыцця, Як зоры! Другія - адцвітаюць У нябесным садзе гэтак жа хутка, Як кветкі! Кветкі - гэта зоры, Зоры - гэта кветкі… Ці не гэтак?

Scripta manent

Scripta manent: Вераўчаны арнамент, Твой воблік мілы, Пяшчота сілы…